Pedagogika waldorfska opiera się na przekonaniu, że człowiek to nie tylko zlepek genów, ani też czysta kartka określana jedynie przez wpływy środowiska. Wierzymy, że każdy człowiek jest indywidualnością,

a każde Ja Tajemnicą.
 

Uważamy, że w każdym dziecku drzemie olbrzymi potencjał. Zadaniem nauczyciela szkoły podstawowej jest go dostrzec a następnie wspierać ucznia, by mógł ten potencjał urzeczywistnić. Jak to zrobić? Przede wszystkim skupiać się na możliwościach i mocnych stronach. Owszem, problemy dostrzegać, bo te na ogół lubią rzucać się w oczy, ale nie tworzyć wokół nich nadmiernego potencjału. Zamiast tego koncentrować się na talentach i na nich budować dziecięce zaufanie do siebie i do świata. Dużo chwalić, ale mądrze. Tak, by dziecko naprawdę poczuło się dostrzeżone. Uważnie patrzeć. Dawać przestrzeń i inspirację do działania. Dzieci są głodne świata. Mają tyle energii, że wystarczyłoby, aby Himalaje przenieść nad Bałtyk. Nie potrzebują ocen, żeby się uczyć. Potrzebują tylko osób, które stworzą im możliwości i bezpieczne warunki do poznawania świata bardziej i bardziej – wychodzenia wciąż dalej i dalej.
 

Bezpieczne warunki to przede wszystkim dużo ciepła. Ale są w tym wszystkim pewne granice. Nauczyciel nie jest kolegą, jest przewodnikiem. Takim, za którym chce się podążać  - dobrym, serdecznym i ciekawym. Osobą, która poszerza horyzonty i pokazuje piękno świata. Nauczyciel nie przekazuje wiedzy, ale stwarza warunki dla samodzielnego uczenia się – bo odkrywanie świata jest największą życiową przygodą.